H ώρα της απόφασης για τη Σκωτία. Oι κάλπες άνοιξαν στις επτά το πρωί (τοπική, εννέα ώρα Ελλάδας) και κλείνουν στις δέκα το βράδυ (μεσάνυχτα ώρα Ελλάδας). Tα πρώτα αποτελέσματα αναμένονται αύριο το πρωί, Παρασκευή, και το ισχυρό ποσοστό όσων δήλωναν τις τελευταίες ημέρες αναποφάσιστοι προοιωνίζεται μάχη στο νήμα. Τα εκλογικά τμήματα ετοιμάζονται για την ισχυρότερη προσέλευση ψηφοφόρων τις τελευταίες δεκαετίες, οι δημοσκοπήσεις σηκώνουν τα χέρια ψηλά και όλος ο κόσμος στρέφει το βλέμμα στο Εδιμβούργο.
Την Τετάρτη, τα στρατόπεδα του «ναι» και του «όχι» είχαν πάρει φωτιά με ογκώδεις συγκεντρώσεις και ύστατες προσπάθειες να πειστούν οι αναποφάσιστοι: Ο Άλεξ Σάλμοντ, Πρώτος Υπουργός της Σκωτίας και επικεφαλής της πρωτοβουλίας για το δημοψήφισμα, έκλεισε με μία συγκέντρωση στο Περθ λέγοντας πως «είναι η ευκαιρία μίας ζωής, και πρέπει να την αρπάξουμε και με τα δύο χέρια».
Στην άλλη πλευρά, στο στρατόπεδο του «όχι», ο τέως πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν(Σκωτσέζος ο ίδιος) κάλεσε την συγκέντρωση υπέρ της παραμονής στο Ηνωμένο Βασίλειο «να δώσουν το “παρών” στην κάλπη, να κινητοποιήσουν φίλους και συγγενείς και να ψηφίσουν “όχι”». Η εκστρατεία του Σάλμοντ, είπε, «μας οδηγεί σε παγίδα».
Η άποψη του Guardian
Το τέλος της περίφημης βρετανικότητας προαναγγέλλει σε άρθρο της η βρετανική εφημερίδα Guardian, αναφερόμενη στο ενδεχόμενο να χαθούν κάποια ευδιάκριτα χαρακτηριστικά των Βρετανών – τα οποία ήδη απειλούνταν -, αν η Σκωτία διαλέξει την οδό της ανεξαρτησίας.
«Η ταυτότητα του Ηνωμένου Βασιλείου όπως την γνωρίζαμε μέχρι σήμερα θα χαθεί, όπως και τρεις αιώνες κοινής ιστορίας με τη Σκωτία», σημειώνει ο δημοσιογράφος Ιαν Τζακ,υπενθυμίζοντας πως «όπως γράφει η ιστορικός Λίντα Κόλεϊ στο βιβλίο της «Οι Βρετανοί» (εκδ.1992), από τις πρώτες δεκαετίες της ένωσης της Βρετανίας το 1707 και για όλο το 18ο αιώνα, οι κάτοικοι του Νησιού αυτοπροσδιορίζονταν με βάση αυτό που ΔΕΝ ήταν ή με βάση το θρησκευτικό δόγμα τους, δηλαδή τον προτεσταντισμό ή τον καθολικισμό. Όταν η Βρετανία εξαπλώθηκε κι έγινε Αυτοκρατορία, μόνο τότε άρχισε να επιβάλλεται η έννοια της Βρετανικότητας, ως το αντίπαλο δέος απέναντι στους Άλλους, τους ξένους. Όμως αυτή η βρετανικότητα δεν ήταν αποτέλεσμα ζυμώσεων, επειδή το Νησί έγινε ένα χωνευτήρι πολλών διαφορετικών ταυτοτήτων, όποτε η βρετανικότητα αυτή δεν ομογενοποιήθηκε ποτέ της. Ποτέ της δεν κατάφερε να αποσπαστεί σε τρία διαφορετικά συστατικά: το αγγλικό, το ουαλικό και το σκοτσέζικο».
Σύμφωνα με το άρθρο, «μέχρι σχετικά πρόσφατα, οι Άγγλοι συνήθιζαν να φαντάζονται το «βρετανικό» και το «αγγλικό» ως κάτι ενιαίο, σαν η Βρετανία να είναι απλώς μια μεγαλύτερη Αγγλία. Όμως μέχρι το 1960 αυτού του είδους η περιλάλητη βρετανικότητα είχε στραγγιστεί εντελώς. Προσωπικά, ένιωθα πως όλοι προερχόμαστε από την ίδια εθνική ιστορία. Η έννοια του διαχωρισμού που επιχειρείται σήμερα δεν μου είχε περάσει καν από το νου. Αν όμως η δυαδικότητα που προκύπτει από το δημοψήφισμα, μας βοηθούσε να κατανοήσουμε καλύτερα το έθνος-κράτος μέσα στο οποίο ζούμε, τότε η Σκωτία τι είναι; Μια περιοχή; Ένα υπο-κράτος; Μια κουλτούρα; Ένας αναχρονισμός;».
