του Αθανάσιου Ροϊλού (ΟΕΛ)
Ιωάννης Κόκκινος του Νικολάου, ένας ευπατρίδης ΟΕΛ, που εδώ δύο χρόνια δεν είναι κοντά μας. Ακολούθησε τον αέναο φυσικό νόμο της μετάβασης, απ’ αυτήν την ζωή στην επόμενη. Μια μετάβαση προδιαγεγραμμένη και σίγουρη για όλους εμάς ,τους θνητούς.
Με την σιγουριά αυτής της μετάβασης έζησε την ζωή του ο Γιάννης Κόκκινος και επειδή δεν γνώριζε το πότε αυτή θα συμβεί, αποφάσισε να πορευτεί στην ζωή του με το σκεπτικό ότι κάθε στιγμή είναι αυτή η στιγμή. Εύκολο ακούγεται στα λόγια, δύσκολο όμως στην πράξη.
Ο Ι. Κ. τα είχε πάει καλά με τον χρόνο. Δεν περίμενε την επόμενη μέρα για να επανορθώσει κάτι που πίστευε ότι μπορεί να είχε κάνει λάθος και ειδικά οτιδήποτε είχε σχέση με ανθρώπους. Το διόρθωνε την ίδια στιγμή.
Ζούσε την κάθε στιγμή, σαν να ήταν η τελευταία. Ακούραστος, εργαζόταν μέχρι τέλους για κάτι που αγαπούσε. Αγαπούσε την δουλειά του, τους συναδέλφους του, τους συνεργάτες του και ό,τι σχετιζόταν με αυτόν. Αγάπησε και Αγαπήθηκε. Είχε έναν έμφυτο σεβασμό, πράγμα σπάνιο, σπανιότατο. Σεβόταν, εκτιμούσε και ενέπνεε τον σεβασμό. Σεβόταν τον συνάνθρωπό του, το ίδιο όλους. Από τον μαθητή του, τον μαθητευόμενο συνεργάτη του, μέχρι τον πρόεδρο του Σώματος, για τον οποίον έτρεφε ιδιαίτερη εκτίμηση.
Ήταν πρόθυμος να βοηθήσει, να εξυπηρετήσει και να προσφέρει. Συνεπής στις υποχρεώσεις και στα ραντεβού του! Η αλήθεια είναι ότι ενοχλείτο λίγο αν καθυστερούσες, αλλά δεν το έδειχνε!
Βασική του αρχή να μην πει κάτι κακό για κάποιον. Προτιμούσε να μιλάει όταν είχε να πει κάτι καλό. Ήταν φειδωλός στην κριτική του και ήταν αδύνατον να του αποσπάσεις κακή κουβέντα, ακόμη και για αυτούς που τον είχαν βλάψει. Γιατί υπήρχαν και αυτοί στην ζωή του. Δεχόταν να αδικηθεί, παρά να αδικήσει. Η Ηθική ήταν το Ευαγγέλιό του, το Δίκαιο η κόρη οφθαλμού του. Πορεύτηκε στη ζωή του με αυτές τις σπάνιες διαχρονικές Αρχές, τις έκανε δικές του και ήσαν η ίδια του η φύση.
Με δυναμισμό προσπάθησε να διεκδικήσει λόγο στα συνδικαλιστικά δρώμενα του επαγγέλματος και αρκετές φορές είχε απογοητευθεί. Παρηγοριά του στις στιγμές απογοήτευσης, η σύζυγός του, η οικογένειά του, ο φιλοτελισμός, η ΑΕΚ,το σταυρόλεξο και η «ψαροφαγία» με φίλους!
Υπηρέτησε το Σώμα με συνέπεια, με σύνεση. Εμείς πρέπει να είμαστε υπερήφανοι που κόσμησε με την παρουσία του, όπως και άλλοι ακόμη και σήμερα, το επάγγελμά μας.
Στα τριάντα περίπου χρόνια, που είχα την τύχη να είμαστε συνεργάτες, δεν ξέρω αν κατάφερα να πάρω κάτι από τις αρετές του. Ξέρω όμως ότι πήρα κάποια μαθήματα ζωής και συμπεριφοράς και πάνω απ’ όλα, να μην είμαι αχάριστος ή, τουλάχιστον, να προσπαθώ να μην είμαι.
Είμαι βαθύτατα ευγνώμων για αυτό και θα τον θυμάμαι με αγάπη, θα μιλώ με σεβασμό για αυτόν και θα νοσταλγώ τις στιγμές που μετά την δουλειά, απολαμβάναμε τις συζητήσεις μας συνοδεία καλού φαγητού και ποτού. Γήινες στιγμές, όμορφες, από τις οποίες αντλείς ενέργεια και δοξολογείς με ικανοποίηση ότι, «πέρασε και αυτή η ημέρα, αύριο έχει ο Θεός».